Ile razy zdarzyło Ci się zapomnieć słowa w języku obcym? Ile razy wyjechałeś do kraju, którego języka nie znasz a zakupy, nawet te najprostsze, były nieuniknione? Zdjęcie poniżej przedstawia mnie robiącą zakupy na targu w Turcji. Oczywiście nie znam języka tureckiego, ale żałowałam że przed wyjazdem nie poznałam słów o których za chwilę Ci opowiem.
Prawda jest taka, że nie zapamiętamy wszystkich słów, to jest niemożliwe, ale dobrze jest potrafić uzmysłowić sprzedawcy o co nam chodzi. „Ooo, to to, nie, tamto!”. I o zaimkach wskazujących w praktyce będzie dzisiejszy wpis.
Temat wydaje się prosty, ale teraz kiedy już zabieram się za pisanie zdaje sobie sprawę jak fatalny błąd popełniłam dedykując ten post jedynie osobom zaczynającym lekcje hiszpańskiego. Dlaczego? Mówiąc o zaimkach wskazujących, trzeba również wspomnieć o przysłówkach i przymiotnikach, a z tego robi się już całkiem spora porcja wiedzy trudna do ogarnięcia nie tylko dla poziomu podstawowego!
Zacznijmy od tego gramatycznego podziału i co jest czym – ale cały czas odnosimy się do wskazywania czegoś lub kogoś.
♢ los adverbios czyli przysłówki
Nazywamy je przysłówkami miejsca, ale ponieważ odpowiadają na pytania gdzie, dokąd i skąd a odpowiedź wskazuje na jakieś miejsce, dokładam je tutaj do demostrativos. W języku hiszpańskim takie przysłówki są trzy: aquí, ahí y allí, w polskim – dwa. Chodzi o wszechobecne „tu” i „tam”.
Aquí oznacza tutaj, a więc miejsce blisko mnie: aquí no vive nadie (nikt tu nie mieszka – powiem na dom obok). Jeśli chodzi o ahí jest to tam – miejsce oddalone ode mnie, ale blisko mojego rozmówcy. Powiem więc, siadając do stołu do osoby przy parapecie na którym leży solniczka, ahí está la sal, pásamela (tam jest sól, podaj mi ją). W momencie kiedy siedzimy razem w kuchni i szukam gazety do poczytania to mój towarzysz powie: allí está, wskazując na sypialnię czy salon a więc pokoje tak samo dla nas „odległe”.
Warto zapamiętać tę trzystopniową zasadę ponieważ przechodzimy już do zaimków i przymiotników, które na tej zasadzie będą się opierać.
♢ los adjetivos czyli przymiotniki
Tu znowu mamy trzy stopnie bliskości – dokładnie jak przy przysłówkach. Kiedy już ustalimy jak bardzo czujemy się zdystansowani od tej rzeczy, musimy wziąć jeszcze pod uwagę rodzaj (męski/żeński) oraz liczbę (pojedyncza/mnoga).
Jeśli więc pokazujemy na gazetę w kiosku mamy opcje: este/ese/aquel periódico.
Jeśli jest ich więcej niż jedna: estos/esos/aquellos.
Zwróć uwagę: este, ale estos. Nie ma czegoś takiego jak estes.
W przypadku rodzaju żeńskiego będą to esta/esa/aquella (bolsa) i estas / esas / aquellas (chicas).
♢ los pronombres czyli zaimki.
Uwaga, sprawa wydaje się banalnie prosta ponieważ wyglądają one tak samo jak przymiotniki!
Dokładnie tak samo z wyjątkiem jednego bonusu w postaci esto / eso / aquello czyli formy bezosobowej, której nie ma w przymiotnikach. A dlaczego jej nie ma? A bo przymiotnik zawsze stoi i określa nam jakiś rzeczownik a te w języku hiszpańskim mamy tylko w formie męskiej lub żeńskiej. Zaimków używamy zamiast rzeczownika. Powiemy zatem pokazując na coś
Esa de ahí! – ta tam (mając na myśli np. spódnicę) albo Estos son demasiado sucios (mając na myśli np. buty).
Wspomniane los pronombres neutros lub los demostrativos neutros również stoją zamiast rzeczownika, ale – jak widzicie w tabelce – zawsze w liczbie pojedynczej. Używamy ich kiedy ciężo nam jakąś rzecz określić (lub nie chcemy tego robić czy nie czujemy takiej potrzeby, bo wspominaliśmy o niej wcześniej).
Qué es esto? Co to jest?
Qué quieres decir con eso? Co chcesz przez to powiedzieć
De quien es eso? Czyje to jest?
Uwaga: oczywiście możemy powiedzieć też: de quién son estas? mając na myśli walizki.
Pamiętajcie, że zaimki i przymiotniki poza formą nijaką są takie same tylko jednym towarzyszy rzeczownik a drugie go zastępują!
Co sądzisz o tym temacie? Zostaw komentarz i podziel się wpisem z fajnymi ludźmi!